Strona:Obrazki galicyjskie.djvu/164

na jakąś myśl i kazał wyjść z kaźni dozorcom. Pozostał sam na sam z Prokopem.
 — Słuchaj, Prokopa — rzekł do niego dyrektor — ty w nocy spal?
 — Spał.
 — A słyszal co?
 — Nie słyszał.
 — Ne prawda! Ja wim, żeś słyszal!
 Prokop wypatrzył się na dyrektora wytrzeszczonemi oczyma, wreszcie uśmiechając się głupowato zapytał?
 — A skąd wy wiecie, że ja coś słyszał?
 — Skąd ja wim? — rzekł dyrektor. — Ja ti to powim potem, a teraz ty mi mów, co ty słyszal?
 — Ja... ja... nic nie słyszał.
 — Do sto dyasow! — wrzasnął dyrektor tupnąwszy nogą. — Słuchaj, Prokopa, co ja ti powim! Pryjechal tu twój batko i ptal se za tebou. Mówi: a gde mój Prokop, choczu ho wzat do doma. Dost tu już u panów panowal.
 Dyrektor wiedział, czem nastraszyć Prokopa. Za każdym razem, kiedy przyjeżdżał ojciec w odwiedziny do niego, Prokop objawiał tyle strachu, że nie było większej groźby dla Prokopa, jak ta, że go z więzienia odeszlą do domu. I teraz Prokop zbladł i zaczął się trząść na nogach.
 — Nie... nie... nie! — bełkotał — ja nie chcę do domu!
 — A powisz coś słyszal w nocy?
 — Powiem, powiem.
 — No, gadaj.