wijącą się wśród krzaków i po chwili widniał już w dali czarną plamą niby kruk polatujący ponad rozłogiem traw wysokich.
Opactwo Reno sięgało XIII wieku, a zbudowane zostało przez św. Jana mathuańskiego i Feliksa Walezyusza, założycieli zakonu Trynitarzy, zwanych też Redemptorystami. Zakon ten ongi potężny wysyłał w odległe kraje swych zakonników w celu wykupywania z niewoli niewiernych chrześcijańskich jeńców wojennych. Zrazu małą była rozległość posiadłości opactw a Reno, składała się z ogrodu warzywnego, lasku i szmatu łąki, ale z biegiem lat majątek rósł, w posiadanie zakonu dostały się obszary pól uprawnych, lasy, stawy, wsi, słowem wszystko dokoła jak okiem zasięgnąć. W wieku XVII, który sądząc z rozwalisk wycisnął szczególniej swe piętno na architekturze surowej i majestatycznej klasztoru, posiadał konwent wedle danych historycznych dziesięć tysięcy hektarów lasu i piętnaście tysięcy hektarów ziemi ornej, nie licząc ogromnych staw ów w Andennes, Vaujours, Culoiseau, słynnych z olbrzymich karpiów i młynów mielących zboże z obszaru przeszło dziesięciu mil wokoło. Toteż skromne zabudowania pierwotne, z biegiem lat i wieków powiększano ciągle, przeistaczano, wznosząc gmachy coraz to wspanialsze, a z pierwszych lat
