Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/195

chwili odejścia wikarego nie zamienili ze sobą ni słowa.
 — I cóż moje dziecko? — spytała matka.
 — Ha, nic!
 — O czem myślisz?
 — O niczem.
 — Prawda, będziesz teraz rozważniejszy... spokojniejszy?
 — Tak mamo.
 Wstał i począł chodzić nerwowo po pokoju potrącając krzesła.
 — Mówisz: Tak..., ale tonem zgoła nie uspakajającym mój biedny Julku. Widzę, że ciągle jesteś zamyślony, podniecony... Nie można się odezwać, byś zaraz nie wybuchnął... a nie powiesz nic, ą nic... Czy ci co dolega?
 — Nic!
 — Więc cóż ci jest, powiedz moje dziecko!
 — Nic!...
 Nagle zatrzymał się i krzyknął:
 — Ha to dobre!... i cóż chcesz, bym, począł w tym zapadłym kącie, pośród tych wszystkich bydląt! Czy to stanowisko dla mnie?... Ha, powiedz szczerze czy to dla mnie?
 Pani Dervelle upuściła na kolana robotę.
 — Jakto? — powiedziała. — Masz wyborne probostwo... plebania śliczna... Żyć możesz jak najszczęśliwszy człowiek... I czegóż ci jeszcze trzeb a Boże wielki?