Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/263

wąsy, odbijające jeszcze bardziej od twarzy fioletowej z wysiłku trawienia.
 Gdy poszedł, matka zawołała:
 — A widzisz, a widzisz!
 Ojciec wymawiając z przyciskiem oddzielnie każdą sylabę odparł:
 — To coś dziwnego! Któżby mógł był przypuścić?
 — Rozumiesz dobrze... nieprawdaż... że ksiądz Juliusz nie darmo fatygował się wprowadzeniem tego prostaka do biblioteki, że nie bez powodu przyjmował go z takimi honorami... rozumiesz... musi mieć na niego jakieś zamiary.
 — Obawiam się, że tak.
 — I kuzynek odziedziczy wszystko!
 — To możliwe... to nawet bardzo prawdopodobne!... I po cóż by go inaczej prowadził do biblioteki... zna go przecież dobrze!
 — Ha... jeśli go zna... to może testament jest już gotowy... Ileż ten majątek wynosić może naprawdę?
 Ojciec uczynił gest niepewny, odparł chwilę podumawszy i porachowawszy w myśli:
 — Tak.... to należałoby zbadać!... Zapłacił za »Kapucynów« dwanaście tysięcy franków, nie licząc kosztów transakcyi i hipotekowania... po matce dostał sześć tysięcy franków rocznej renty... Czy ma teraz więcej, czy mniej?... ha, trudno wiedzieć, bo cały rachunek mącą owe lata spędzone