Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/269

 — Ano cóż... nie mówiłam?... byłam tego pewna!
 Rzuciła się mężowi na szyję i pocałowała go.
 — No, powiedz sam, czy nie miałam racyi?... Ale mów, jak się to wszystko odbyło?
 Musiał opowiadać. Ksiądz Juliusz bardzo był zimny, ale grzeczny. Przechadzał się po ogrodzie w dziwacznego kroju zielonej kapocie, nie przypominającej ani sutanny, ani zarzutki. Ogród zarosły był zielskiem i krzakami do tego stopnia, że nie znać było ścieżek. Za pierwszemi zaraz słowami uśmiechnął się ksiądz Juliusz dziwnie i rzekł: — Dobrze! Biorę go! Niech przyjdzie! — Potem zadał kilka pytań odnoszących się do mojej nauki. — Dokąd doszedł? Czego się uczył?... Potem odprowadził brata do końca alei laurowej i powiedział: — Zależy mi na tem, byś wiedział, że nie zamierzam w niczem zmieniać stosunków naszych wzajemnych. Tak, jak jest, jest najlepiej! Nie chcę widywać ani ciebie, ani twej żony. — Potem pożegnali się.
 — Więc nie widziałeś ani domu, ani biblioteki?
 — Niczego nie widziałem. Nie prosił mnie nawet, bym wszedł do środka.
 — I jakże on wygląda?
 Ojciec potrząsnął głową i rzekł smutnym głosem:
 — Dyabelnie się starzeje... biedaczysko!... Nie dziwiłoby mnie, gdyby cierpiał na serce...