Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/270

 Byłem bardzo wzruszony, gdym się zapuszczał we wąską aleję laurową, wiodącą do »Kapucynów« i nie przyszło mi nawet do głowy przypatrywać się czyżykom, zrywającym się tuż blisko z krzaków i kęp zieleni, ani gilom chyżym, ślizgających się u mych nóg pomiędzy gałązki z szelestem myszy przebiegających. Nagle zaskrzeczała zrywająca się z pobliskiego drzewa sojka tak głośno, żem drgnął i książki rozsypały się po ziemi. Pozbierałem je i podniósłszy się ujrzałem w odległości może dwudziestu kroków przed sobą wyprostowanego, czarno ubranego stryja.
 — No jesteś! — rzekł do mnie.
 — Tak jest, proszę stryja.
 Drżałem, uginały się podemną nogi zlodowaciałe i jakby zmiękłe.
 Skierował się ku gankowi, u stóp którego rosły wielkie krzewy hortenzyi i usiadł na stopniu.
 — Siadaj chłopcze! — rzekł do mnie.
 — Dobrze proszę stryja.
 — Acha... więc uczysz się grać na flecie... mówił mi twój ojciec.
 — Tak proszę stryja.
 — I po łacinie?...
 — Tak proszę stryja.
 — A cóż to masz pod pachą?
 — Moje książki proszę stryja.
 Wziął je w rękę, przejrzał szybko, a potem cisnął jednę po drugiej wysoko w powietrze. Usły-