Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/314

ludzi ze spojrzeniem błędnem, opuszczonemi lękami i otwartą, szeroko gębą.
 Ojciec czekał na nas na drodze.
 — Dobry wieczór Julku! — rzekł zbliżając się do brata z wyciągniętą ręką.
 — Dobry wieczór!... To ty?
 — Tak... właśnie wychodziłem z tego domu... Poznałem cię... Już późno... tyś chory... Czy chcesz wsiąść ze mną na bryczkę?
 — Dobrze... dobrze! — odparł stryj.
 — A cyboryum? Miałeś przecież wiatyk przed chwilą zdaje mi się.
 — Tak, tak... ha... zostawiłem go gdzieś!... Mniejsza z tem, Baptysta sobie z tem jakoś poradzi...
 Wsiedliśmy we trzech do kabryoletu. Ale zaraz stryj począł dyszeć.
 — Cierpisz? — spytał ojciec.
 — Tak, tak... dławi mnie!... tu... dław i! Duszę... się... Spotniały jestem... dreszcz mną w strząsa!...
 Ojciec okrył go pledem, wyjął z kieszeni małą flaszeczkę z amoniakalną solą i dał mu powąchać.
 — I czemuż nie chcesz mnie widzieć? — rzekł z serdecznym wyrzutem. — Pielęgnowałbym cię... wyleczył... cóż u licha mój Julku... czyż nie jestem twoim bratem?... Przecież nie uczyniłem ci nigdy nic złego?