Strona:Octave Mirbeau - Ksiądz Juliusz.djvu/327

taj mój drogi... nie przerywaj, gdy się zdrzemnę trochę...
 Czasem przerywał mi, a oczy mu błyszczały:
 — Pamiętaj o obietnicy!... Proboszcz... matka... Bóg... zaczekaj!... Przestań... to mnie męczy... słowa teraz wykrzywione mają twarze, a myśli suną czarne, zwichrzone jak cienie... ach ta trąbka... ta trąbka... co gra tam w dali bez końca... o, jakże to mnie męczy... każ jej milczeć... chłopcze, proszę cię!... i ten dzwon... niech nie dzwonią... To proboszcz robi cały ten zgiełk piekielny. O, jakże mi dudni w uszach, jakby gromada trzmieli nadleciała... Wypędź je... chcę spać.
 Gdy matka wróciła, stryj popadł w wielkie zdenerwowanie. Kręcił się w łóżku, odkrywał się aż do pasa i wyrzucał słowa bez związku... matka zbliżyła się doń:
 — Nie mów mi nic — krzyknął — Nie chcę, by proboszcz przychodził... nie chcę jego Boga... nie chcę!... Chcę umierać spokojnie... Czemuż mnie tak dręczysz?
 Przykryła go i rzekła łagodnie:
 — Proboszcza spotkałam na ulicy drogi bracie... wiedząc, żeś chory... przyszedł... jest w ogrodzie!...
 Stryj usiadł na posłaniu przerażony.
 — Nie, nie! — powtarzał — Nie chcę! Nie chcę! Dajcież mi umrzeć spokojnie!...