Strona:Odgłosy Szkocyi.djvu/316

—   307   —

wej i rozpoczyna szereg krwawych walk z Anglją, które zakończyły się tryumfem jej południowej rywalki.
 Poczynając od króla Malkolma III, na południowym krańcu wyspy, zaczął się szybko rozprzestrzeniać język angielski, a gdy w r. 1066, Normandowie zawojowali Anglję, liczni wychodźcy z tego kraju, roznieśli po całych obszarach Szkocyi nasiona angielskiej cywilizacyi.
 Z następców Malkolma, który zginął w wojnie z Anglikami, historya wyróżnia Dawida I, szczęśliwego wojownika i dobrego administratora, a następnie, gdy Anglicy rozleli się już po całej Szkocyi, Roberta Bruce’a, narodowego bohatera, który oswobodził kraj z niewoli i koroną uwieńczył swoje czoło.
 Po śmierci Bruce’a, rozpoczyna się znowu dla Szkocyi szereg walk i niezgód wewnętrznych, a w r. 1370, widzimy już na tronie tego kraju dom Stuartów, na którym skończyła się jego niepodległość. Z domu tego zdołał się wyróżnić Jakób I, król wielkiej mocy charakteru i ożywiony najlepszemi chęciami, który poskromiwszy magnatów, wspierał przemysł i opiekował się naukami, ale po zamordowaniu go w r. 1436, znowu kraj popadł w anarchję, która doszła do szczytu, gdy tron Szkocyi w następstwie zajęła płocha i nie doświadczona Marya Stuart. Po zrzeczeniu się korony przez Maryę,