Strona:Odgłosy Szkocyi.djvu/317

—   308   —

na tron Szkocyi wstąpił jej syn Jakób VI, który powołany po śmierci Elżbiety na tron Anglii, w osobie swojej połączył dwie korony. Rok więc wstąpienia jego na tron angielski (1603) jest rokiem śmierci politycznej Szkocyi: po trzechletnich krwawych walkach, kraj ten chowa nareszcie miecz do pochwy i jak równy z równym łączy się z Anglją. Ale pomimo dynastyczny związek, Szkocya uważała się jeszcze przez wiek cały, za kraj oddzielny od Anglii, i dopiero za panowania królowej Anny, w roku 1707, złożyła na ołtarzu wspólnego interesu swoją odrębność. Odtąd więc, zjednoczone królestwo posiada jeden parlament w Londynie wysyła do Izby Panów szesnastu parów, a do Izby niższej 53 (dawniej 45) deputowanych i ponosi 40 procent ogólnych ciężarów publicznych. Ale choć unja Szkocyi z Anglją przeprowadzoną została jednomyślnością głosów, nie wszyscy przyklasnęli jej jednomyślnie, i dziś jeszcze tu i owdzie spotykasz się w tym kraju z objawami odrębności, których zagłuszyć nie może, ani jeden i tensam interes, ani nawet wspólny język.
 Wspólny język. Wypada powiedzieć choć kilka słów o tej wspólności.
 Dzisiejsza Szkocya mówi trzema językami, które rozwijają się w tym kraju samodzielnie, nie doznając znikąd żadnych przeszkód: angielskim, staroszkockim i gaelickim, zwanym nie-