Strona:Ogród życia (Zbierzchowski).djvu/281

STANISŁAW WYSPIAŃSKI

 Jest tyle sił w narodzie
 Jest takie mnóstwo ludzi,
 Niechaj w nich duch Twój wstąpi
 I śpiących niech obudzi.
 (Modlitwa z „Wyzwolenia“).

Przejęty wielkim smutkiem, że dusze tak się marnią,
Szukałeś wszędzie Polski ze złotą swą latarnią.

Szukałeś jej na niebie, na ziemi i pod ziemią,
Schodziłeś do grobowców, gdzie stare trumny drzemią.

Szukałeś jej wśród żywych lecz śpiących w duchu ludzi,
Próbując czy ich chochoł z martwoty nie obudzi.

I czy jej nie odnajdą po długiem, marnem życiu
Na jedną piękną chwilę w serca własnego biciu.

Nie doczekałeś chwili przez tyle lat marzonej,
Gdy zagrzmiał róg twój złoty na cztery świata strony.

I gdy się zbudził naród po długiem lat uśpieniu
I gdy potargał więzy, jak chciałeś w „Wyzwoleniu“.

A może właśnie dobrze, że wcześnie śmierć cię wzięła,
Bo znowuśmy osłabli, nie dokończywszy dzieła.

Bo znowuśmy zasnęli, jak goście na „Weselu“
I cel swój osiągnąwszy już nie widzimy celu.

Więc z cichej tej krainy, gdzie tylko szumi wieczność,
Rzuć znowu jakiś odzew w dni naszych niedorzeczność.
 
Jest tyle sił w narodzie, jest takie mnóstwo ludzi,
Niechaj w nich duch Twój wstąpi i śpiących niech obudzi.