Na inném drzewku fig. 14, w miéjscu a, gdzie masz oczkować, odbierasz podobna tamtej cząstkę kory, a natomiast przykładasz pierwszą, co pod fig. 13, która powinna zupełnie przystać, będac téjże wielkości i kształtu.
Obwiązać to kilkakrotnie nicią wełnianą lub łykiem, aby cała rana była okryta, a oko zostało widoczne, jak na fig. 12.
Łączenie drzewek, czyli kopulizowanie, nie ma bydź lekceważone, zwłaszcza, że się używa do roboty grubszych już części drzewa, więcéj jak jednorocznych, a zatém prędzej owoców doczekać się można. W Niemczech ten sposób najczęściej jest używany: albowiem w sprowadzanych szczepach z za granicy, najwięcej widzimy łączonych, czyli kopulizowanych.
Czas łączenia jest ten sam na wiosnę co i dla szczepienia, aby się przez lato oblaniem miejsce łaczenia umocowało.
Czyni się tak: urzniesz pieniek jak najgładziéj z ukosa, fig. 15. Dobierz gałęzi równej pieńkowi grubości, i urznij ją także z ukosa; złącz gałąź z pieńkiem jak najszczelniéj, aby kora z korą, miazga z miazgą, drzewo ze drzewem, rdzeń z rdzeniem stykały się; zamaż maścią: obwiń płótnem i obwiąż. Inne urznięcia można robić jak na fig. 16, 17, 18.
Tak nazwana kopulizacya czyli łączenie zraza, z pniem ziarnowym lub dziczką, jest wybornym
