Strona:Omyłka.djvu/036

na niebie, a wtedy można było widzieć, że śnieg zasypał już płoty.
 W jednej z takich chwil wyglądałem przez okno, wychodzące na ulicę, i nagle — zobaczyłem za szybą jakiś przedmiot. Wytężyłem wzrok. Na ławce, tuż pod oknem, siedział człowiek ze zwieszoną głową. Był ubielony śniegiem, który na wierzchu czapki i na ramionach skupił się w małe stożki.
 Serce ścisnęło mi się na ten widok. Pobiegłem do kuchni i dałem znać mamie, że pod naszą ścianą śnieg zasypuje podróżnego. Matka z początku nie wierzyła mi, lecz, wyjrzawszy oknem, wysłała czem prędzej Walka, ażeby sprowadził biedaka do kuchni.
 — Może on już zmarzł?... — pytałem niespokojnie, trzymając się fałdów matczynej sukni.
 Po kilku minutach w sieni rozległy się stąpania i szelest, jakgdyby się kto otrzepywał. Do kuchni wszedł Walek z podróżnym.
 Był to ogromny człowiek, w krótkim łatanym kożuszku i wysokich butach. Gdy zdjął czapkę, ukazały się włosy białe, jak mleko. Zwolna postąpił na środek kuchni i stał, milcząc.
 Gospodyni rzuciła na komin łuczywo. Płomień buchnął silniej i oświetlił twarz podróżnego. W tej chwili matka moja cofnęła się ku drzwiom jadalnego pokoju, a stara Łukaszowa, pilniej przypatrzywszy się gościowi, mruknęła z gniewem:
 — Brakowało go tu... Jeszcze na nas nieszczęście sprowadzi — przeklęty...
 Teraz i ja go poznałem. To był on: postrach i przedmiot nienawiści całego miasteczka, człowiek z samotnej chaty.