Strona:Omyłka.djvu/055

czapką. Matka także podniosła się i przelotnie spojrzała w okno.
 — Dokąd pan idziesz? — spytała.
 — Napiszę list — odparł.
 W tej chwili za oknem, poślizgując się na śniegu, albo grzęznąc w błocie, zwolna wlókł się stary człowiek, którego nazywano zdrajcą. Pan Dobrzański nie widział go, ale matka spostrzegła. Drgnęły jej usta, i na twarz wystąpił rumieniec.
 — Cóżto, wahasz się pani? — spytał zdziwiony nauczyciel.
 — Nie.
 — Zatem — rzekł — powiem mu tak: matka pod błogosławieństwem nakazuje ci, ażebyś natychmiast wrócił.
 — Nie.
 — Więc nie pisać?...
 — Owszem.
 — Więc cóż pisać?... — rzucił się nauczyciel.
 — Napisz pan — szepnęła, łkając — że matka posyła mu swoje błogosławieństwo, o którem zapomniał...
 I opuściła pokój.
 Nauczyciel stał, jak automat, bezmyślnie patrząc na drzwi. A gdy niańka zebrała talerze, głośno przeżegnał się i zaczął zwykłą modlitwę poobiednią.
 «Dziękujemy Ci, Panie Boże, za Twe dary»...
 Nagle przerwał, machnął ręką i wyszedł. Widać nie skończył modlitwy dlatego, że na obiad jedliśmy tylko zupę, a pierogi z powidłami zostały.
 Tego samego wieczora zebrali się u nas pań-