Strona:Omyłka.djvu/062

 — Ale w tej chwili czytaliśmy jego nominację — zawołał.
 — Na osła dardanelskiego! — odparł gniewnie nauczyciel.
 — Mógłbyś się pan nareszcie do niego przekonać... — wtrącił pocztmajster i machinalnie uderzył pięścią w stół, jakby przybijając stempel.
 — Nie mam przekonania do dyrektorów kocich muzyk!... — krzyknął nauczyciel. — Nie lubię błaznów, a jego szczególniej, choćby miał nominację wypisaną na własnej skórze.
 Od tej pory pan kasjer pokazywał swój dokument paniom i pannom, a nawet mnie. Przed mamą skarżył się na ciężar władzy, a do mnie raz powiedział:
 — Szczęśliwe dziecko, nie znasz, co to jest odpowiedzialność i troska o wszystkich.
 — Wielkich trosk to chyba pan nie ma — zauważyła mama. — Nic pan nie robi, z nikim się nie widuje...
 Pan kasjer, jak zwykle, usiadł naprzeciw lustra.
 — Bah! — rzekł z westchnieniem, podgarniając palcami włosy. — Co to jest, proszę pani, wciąż myśleć, że tam są głodni, tam źle odziani, tam nieuzbrojeni. Że tu mogą wywieźć, tu spalić, tu pozabijać!... Bać się o wszystko i o wszystkich, słowo honoru — to nad siły człowieka!...
 — Więc pocóż się pan tak boi? — spytała zdziwiona mama.
 — Ja się nie boję! — skoczył pan kasjer na krześle. — Ale troszczyć się o innych to mój obowiązek... Któż mnie zastąpi?...