Strona:Omyłka.djvu/070

 Na podwórzu rozległ się szelest kroków; poznałem niańkę.
 — Co to jest, Łukaszowo, tam, na gościńcu?
 — Wojsko!... — odparła chrypliwym szeptem.
 — Wojsko?... — powtórzyłem. — Wojsko!... — I zeszedłem nadół.
 Mama już wróciła do pokoju i zapaliła świecę. Myślałem, że mię wykrzyczy za to, żem wyszedł z łóżka i w jednej koszuli wlazłem na strych. Ale nie robiła mi żadnych wymówek.
 Sam nie wiedząc dlaczego, zacząłem się ubierać, a następnie już, wciągnąwszy but na nogę, położyłem się i zasnąłem. Musiałem przez sen krzyczeć, bo mama zbudziła mnie, oglądała mi usta i dotykała głowy.
 Około dziewiątej z rana (właśnie kończyłem jeść kaszę z mlekiem), przybiegł do nas pan kasjer. Był nieuczesany i już w progu zawołał:
 — Nie zgadnie pani, co zdarzyło mi się dziś w nocy!... Mały figiel, i jużbyście mnie nigdy nie zobaczyli... Ale... Dzieńdobry pani!... Jestem tak wzruszony, że zapomniałem przywitać się.
 Pocałował mamę w rękę, mnie pogłaskał i usiadł na krześle.
 — Cóż się stało? — zapytała mama, ze zdziwieniem patrząc na niego.
 — Nadzwyczajny wypadek, jaki tylko mnie mógł spotkać! — odparł kasjer.
 I nagle dodał, wysilając się na słodką minę:
 — Czy nie dostałbym u pani szklanki wody?...
 — Może herbaty?...
 — Z największą chęcią...