Strona:Omyłka.djvu/074

 W tej chwili w pokoju drgnęły szyby.
 — «Niebieskie oczy — powtórzył nauczyciel — serce mu zraniły i swą srogością spokoju zbawiły». Czemu nie kończysz?
 Szyby drgnęły dwa razy raz po raz.
 — Na co się gapisz? — spytał nauczyciel.
 Widocznie nic nie zauważył.
 — Ktoś chodzi po strychu — odparłem, zmieszany nie pytaniami nauczyciela, lecz tym odgłosem, jakiego jeszcze nie słyszałem.
 — Chodzi po strychu? — powtórzył nauczyciel, podnosząc głowę.
 Szyby znowu zadrżały.
 — Nie, to nie na strychu, — rzekłem — to coś zrzucają...
 — Co? Gdzie?... Tobie się marzy?...
 — Przecież okna drżą...
 Nauczyciel zerwał się z krzesła przerażony.
 — Co ty mówisz, dziecko? — zawołał, chwytając mnie za rękę. — Gdzie okna drżą?...
 — Drżą, panie...
 — Ty kłamiesz...
 — Nie, panie, ja słyszę...
 Wziął mnie za drugą rękę.
 — Przyznaj się — mówił — nie umiesz deklamacji i straszysz starego nauczyciela... To szkaradnie!
 Patrzałem zdumiony, myśląc, że stracił rozum. Cóż tak nadzwyczajnego, że trochę trzęsą się szyby?
 — W tej chwili weszła mama.
 — Panie Dobrzański — rzekła niespokojnie — jest coś złego...