Strona:Omyłka.djvu/075

 Teraz ściany drgnęły, a szyby zadźwięczały.
 Nauczyciel cofnął się.
 — Bitwa — rzekł głucho.
 I usiadł na mojem krześle, opierając ręce na kolanach.
 Na podwórzu zrobił się hałas. Wybiegliśmy. Nasz parobek i dziewczyny rozmawiali z jakimś żydkiem, który jechał biedą z za miasta. Pokazał batem w kierunku samotnej chaty, wołając:
 — Tam! tam!...
 I znowu popędził konika chudego i okrytego pianą.
 — Tam! tam!... — powtórzył parobek, pokazując las, na krawędzi horyzontu.
 — Jezu! Jezu!... — lamentowała niańka.
 Wymknąłem się po schodach na górkę i spojrzałem. Nic nie widać. Na skraju nieba kilka białych obłoków, niżej — błękitny las, wygon, po którym chodzą kasztanowate i czarne krowy, nad olszyną bocian, wracający do gniazda, i — nic więcej. Słońce świeci, jak zwykle, dzień spokojny, czasem powieje ciepły wiatr od południa, a w powietrzu — cisza. Nawet ptaki nie świergoczą...
 Ściany znowu drgnęły. Znowu cisza i znowu kilka drgnięć. Wyjrzałem w stronę miasteczka. Z domów powychodzili ludzie i, stojąc przed sieniami, słuchali.
 — Więc to jest bitwa? — pomyślałem. — Phy! i jabym tak potrafił.
 Nie schodziłem jednak, licząc na to, że może pan Dobrzański zapomni o mnie, i upiecze mi się