Strona:Omyłka.djvu/077

mam djabelnie zimną krew. Nic a nic mnie to nie obchodzi. Ja taki zawsze w niebezpieczeństwach...
 — Panu chyba nie grozi żadne — odparła mama chłodno.
 — Kto wie?... Nam wszystkim może grozić... — Przy ostatnich wyrazach zakrztusił się i umilkł.
 — Stąd nic nie widać — mówił pan pocztmajster, przykładając do oka lunetę. — Muszę wejść na górkę...
 — Ja pana zaprowadzę! — zawołałem.
 Weszliśmy tam, i pan pocztmajster spojrzał przez lunetę. Lecz wnet odjął ją, wytarł chustką szkła z obu stron i znowu patrzał.
 — Widzi pan co? — spytałem zaciekawiony.
 — Widzę... Pszenicę... las, a za lasem... Nic — i stąd nic nie widać.
 — Z dzwonnicy pewnieby pan zobaczył.
 — Masz rację, kochanku! — wykrzyknął pan pocztmajster. — Z dzwonnicy... wyborna myśl!...
 I zbiegł ze schodów.
 Na dole mówił kasjer do mamy:
 — Słowo pani daję, mam tak swobodną myśl, że mógłbym tańczyć. Mnie to nawet zajmuje, a nawet powiedziałbym, że trochę bawi. Dziś dopiero przekonałem się, że niebezpieczeństwo — to mój żywioł... Bum! bum!... Cóżto za muzyka!...
 W tej chwili wbiegła na podwórze pani pocztmajstrowa.
 — Ach, co za nieszczęście! — mówiła do mamy, całując ją dwukrotnie. — Straszny dzień!... Ja i prezydentowa pakujemy rzeczy, a majorowa kazała na-