Strona:Omyłka.djvu/079

 — Fatalny dzień! — mówił pan burmistrz. — Ale jakoś nie upadamy na duchu.
 — Wolałabym go nie doczekać, — odpowiedziała mama. — Chodzę, jak błędna, miejsca sobie znaleźć nie mogę. Zdaje mi się, że parę tych godzin to całe lata, i że nigdy się nie skończą.
 — Tak i mnie — mruknął nauczyciel. — Zestarzał się człowiek, skoro, słysząc armaty, trwoży się, jak baba... Tfy!...
 — Dziwna rzecz — odezwał się burmistrz, nadstawiając ucha. — Bitwa zbliża się.
 — To źle! — rzekł nauczyciel.
 Przybiegł kasjer, wołając:
 — No, ja, panie prezydencie, wyjeżdżam z paniami... Tu może być awantura... Pocztmajster mówi, że zbliżają się...
 — To pan jedź! — odparł gniewnie burmistrz. — Ja nie ruszę się z miasta...
 — Ależ pan musi jechać z nami... Jedzie pani, panny...
 — Żona i dzieci zostaną ze mną. Nie poto jestem burmistrzem, żebym w takiej chwili uciekał.
 — Panie prezydencie...
 — Nie zawracaj mi pan głowy! Panu wolno dbać o swoją skórę, boś wielki człowiek, ale ja...
 Wyjrzałem. Pan burmistrz był czerwony i wywijał pięściami, aż mu czapka zsunęła się nabakier. Zato pan kasjer był bardzo mizerny, i zdawało mi się, że ma nogi cieńsze, niż zwykle.
 Odgłosy wciąż zbliżały się, ale już byłem z niemi oswojony. Ogarnęło mnie uczucie, że trwają od początku świata, i że tak być powinno. Około drugiej