Strona:Omyłka.djvu/087

cierpiała, tęskniąc po tobie... Ty żyjesz!... Teraz już nie puszczę cię z domu, niech się dzieje, co chce... Nie cierpię wojny, nienawidzę!... dzisiejszy dzień zabrał mi całe życie.
 — Co mama robi?... — mówił brat, napróżno usiłując jedną ręką podnieść ją z ziemi.
 Siwy człowiek dotknął ramienia mamy.
 — Niech mu pani pozwoli odpocząć — rzekł. — On jest zmęczony.
 Mama wyprostowała się, jak sprężyna.
 — Prawda, on zmęczony...
 Ale znowu pochwyciła zdrową rękę brata i zaczęła ją całować.
 — Mamo!... mamo!... — mówił brat, cofając się.
 Ale było widać, że nie ma sił.
 Wtedy stary człowiek delikatnie odsunął mamę, wziął brata wpół i zaprowadził go na kanapę.
 — Niech mu pani da kielich wódki — rzekł do mamy — bo on tego potrzebuje, a w mojej chacie nie było...
 Pan Dobrzański pobiegł do szafy, nalał wódki i podał bratu.
 — Już mi dobrze!... — powiedział. — Już o mnie nie myślcie... Jestem lekarzem i znam się na takich skaleczeniach. Za miesiąc będę zdrów...
 — Ale już nie pójdziesz nigdzie!... — zawołała mama.
 — Naturalnie — odparł ze słabym uśmiechem, spoglądając na swoją rękę. — Mamo — dodał po chwili, wskazując siwego człowieka — podziękuj mu. Kiedym niedaleko jarów upadł ścigany, on mnie