Strona:Omyłka.djvu/097

 Brat z oznakami wzruszenia usiadł na pościeli. Pan Dobrzański wstał z krzesła i słuchał z szeroko otwartemi oczyma.
 — No i cóż?... — spytał Władek.
 — A no i cóż... — roześmiał się pan kasjer. — Powiesili...
 — Co? — krzyknął nauczyciel.
 — Powiesili starego szpiega.
 — Jezus! Marja!... — jęknęła mama i, schwyciwszy się oburącz za głowę, wybiegła z saloniku.
 — Człowieku! — zawołał mój brat — ależ ten starzec niewinny!...
 Kasjer zbladł.
 — Miałżebym się omylić?... — szepnął kasjer. — Ale dlaczegoż on o tem nie powiedział, dlaczego nic nie chciał mówić?... Dlaczego wreszcie pan Dobrzański, który go podobno znał, nigdy go nie bronił?...
 Nauczyciel chrząknął, jakby pchnięty nożem, a w oczach błysnął mu niedobry płomień. Przyskoczył do kasjera i podniósł rękę, chcąc go uderzyć, ale zastanowił się i schwycił go za kołnierz.
 — Podły!... — mówił, strasznie patrząc na niego. — Podły!... bij się ze mną, albo... nogami cię zadepczę!...
 — Dobrze! — odparł zuchwale kasjer, z wielką siłą wydzierając mu się z rąk. — Dobrze!... będę się z panem bił za takie zniewagi...
 — Tu... w olszynie będziesz się bił!... — mruczał nauczyciel i przypadł do brata.
 — Władku — zawołał — wstawaj!... Zbierz na kilka minut siły i wyjdź z nami.