Strona:Omyłka.djvu/098

 Nagle odwrócił się — kasjera nie było w pokoju.
 — O, nie uciekniesz! — roześmiał się.
 Pochwycił kij i czapkę i wyszedł na ulicę tak silnym krokiem, jakgdyby mu ze trzydzieści lat ubyło.
 — Gdzie mama, Antku? — spytał brat. — Idź za mamą... Idź zaraz!... — dodał niespokojnie.
 Na podwórzu nie było mamy, ale powiedziano mi, że poszła do ogrodu. W ogrodzie także jej nie było, lecz gdy zbiegłem nadół, zobaczyłem, że przez łąkę idzie w stronę jaru. Dopędziłem ją.
 Mocno ujęła mnie za rękę, i tak szliśmy oboje w kierunku pustej chaty.
 Deszcz padał, mgła zgęstniała jeszcze bardziej. Przy pochmurnym dniu ledwie mogłem rozpoznać wąwozy i krzaki, między któremi niegdyś wymykałem się do pustelni nieszczęśliwego starca. Serce ścisnęło mi się, kiedym przypomniał sobie te słoneczne dni, te roje ptaków i siebie samego, jak z ręką na pałaszu podkradałem się — o, tu...
 Usłyszeliśmy szmer znajomego mi potoku, i nagle zatrzymaliśmy się obydwoje. Ktoś prędko szedł ku nam. Kamyki staczały się ze wzgórza, a tuż za niemi ukazał się ów chłopiec, który służył u starca i odprowadził go wtedy, w czasie zawiei.
 Chłopak był ubrany z połataną koszulę i podarte majtki. Nie miał ani butów, ani czapki. Poznał nas zdaleka i wołał:
 — To pani idzie?... Pani!...
 — Gdzie twój pan? — zapytała mama.
 Chłopiec pokazał ręką wysychające drzewo.