Strona:Opętana przez djabła.djvu/102

w Nowej Wsi! Sami dorożkarze kosztowaliby mnie ze dwa ruble!
 — Więc... jakże pan się urządza?
 — Jakto jak? Sam! Dla nich to przecież lepiej! Tak czy owak, reklama! Ja swoje spełniłem... Dziękuję panu za ostrygi. Chce pan, to jeszcze co sfabrykujemy?
 — Nie, dziękuję panu... Ale powiedzno pan — zagadnąłem — czy z rzeczywistymi wypadkami pan taksamo postępuje?...
 — Nie. Tam trzeba być osobiście, Pan teraz wolny?
 — Owszem, bo co?
 — Właśnie pewien „człowieczek“ zastrzelił się... Mam pojechać sprawdzić... Czy nie raczyłby pan ze mną?
 — Hm... I owszem.
 Pojechaliśmy.
 „Człowieczek“, który palnął sobie w łeb, leżał na stole, ale ja zainteresowałem się nie nim, lecż różowym młodym człowiekiem.
 — Ach, to pani, witam panią... Pozwoli pani przedstawić się: jestem współpracownikiem dzienników petersburskich. A ten pan, to mój znajomy. Bardzo mi przyjemnie! Jak się pani powodzi?
 Kobieta wyjęła chustkę z kieszeni i odwróciwszy się, wyszeptała:
 — Jak pan widzi... Jedyny syn był. Wszystkie moje nadzieje! Nie wytrzymało młode serce.

102