Strona:Opętana przez djabła.djvu/103

 — Hm... Rzeczywiście... Bywa i tak... A notatkę jaką zostawił?
 — List... do mnie... „do kochanej Mamusi“...
 — Tak, tak... Czy można zobaczyć?
 — Co zobaczyć?
 — No ten list? Oddam potem...
 — Co? Wszakże to dla mnie najświętsza rzecz!
 — Najświętsza?... Aha!
 Młodzieniec wyjął notatnik i zapisał:
 „Najświętsza rzecz — oświadczyła matka...“
 — Dzięki pani. Jeszcze jedno pytanie: kiedy pani wpadła do pokoju, to... zastała pani syna w agonji, czy jak?
 Matka zakryła twarz rękoma.
 — Był już martwy.
 — A zatem agonji pani już nie zastała? Jaka szkoda! A jaki system?
 — Czego?
 — Rewolweru
 — Nie zauważyłam. Miałam to głowę do takich rzeczy?...
 — A powiedz pani... Pani, ma się rozumieć, bardzo żałuje nieboszczyka?
 — Niby syna?!
 — Tak... tak... syna... ależ naturalnie! Ja to dobrze rozumiem No, ale pewno zostało pani jeszcze trochę dzieci?...
 Zerwałem się i chwyciłem za rękę owego różowego młodzieńca.

103