Strona:Opętana przez djabła.djvu/110

 — O królu!...
 — Otrzymasz ją. Przywiążcie mu do szyji bryłę złota, ważącą tyleż, co jego głowa, i wrzućcie tego nędznika w fale morskie!
 Poczem zniecierpliwiony zawołał:
 — Czwarty!...
 A wtedy przypełzał na brzuchu człowiek w łachmanach z obłędnemi oczyma i zamruczał:
 — O, wszechpotężny! Mnie nie wiele trzeba do szczęścia! Jestem głodny! Daj mi się najeść, a będę szczęśliwy i będę sławił twe imię po całym świecie!
 — Nakarmcie go — rzekł król z obrzydzeniem. —
 A gdy umrze z przejedzenia się, przyjdźcie powiedzieć mi o tem.
 I przyszli jeszcze dwaj. Jeden — mocarny atleta, o ciele różowem i niskiem czole. Ten rzekł z westchnieniem:
 — Szczęście w twórczości.
 Drugi zaś był to blady, szczupły poeta, z czerwonymi wypiekami na twarzy. Rzekł:
 — Szczęście — to zdrowie!
 Uśmiechnął się sławny król smętnie i odezwał się:
 — Gdyby to od mej woli zależała przemiana waszych losów, to ty poeto, już po miesiącu błagałbyś bogów o natchnienie, zaś ty o synu Herkulesa, biegałbyś do eskulapów po pigułki redukcyjne. Odejdźcie obaj w spokoju! Jest tam kto jeszcze?

110