Strona:Opętana przez djabła.djvu/111

 — Śmiertelny! — rzekł dumnie siódmy, przystrojony w kwiaty narcyzu. — Szczęście — w niebycie!
 — Uciąć mu głowę! — rzekł posępnie władca.
 — O Królu, Królu! Ulituj się... — jęknął skazaniec bledszy niźli najbielszy listek narcyzu... — Ja nie to chciałem powiedzieć...
 Ale władca skinął ręką rozkazująco, ziewnął i rzekł spokojnie:
 — Weźcie go.. Uciąć mu głowę! Słowo królewskie jest twarde, jak agat.
 Przyszli jeszcze inni. Jeden z nich rzekł tylko dwa słowa:
 — Miłość kobiety!
 — Dobrze — zgodził się król — dajcie mu tysiąc najpiękniejszych niewiast i dziewic tej ziemi. Ale dajcie mu jednocześnie czarę z trucizną. A kiedy nadejdzie chwila — powiedzcie mi, abym poszedł popatrzyć na jego trupa!
 A inny rzekł:
 — Szczęście polega na tem, aby każde moje pragnienie spełnione zostało natychmiast.
 — A czegóż ty teraz pragniesz? — zapytał chytrze król.
 — Ja?...
 — Tak, ty.
 — Królu... pytanie przyszło zbyt dla mnie niespodzianie.
 — Zakopcie go żywego do ziemi... Ach, więc jeszcze jeden mędrzec? No dobrze. Przybliż

111