Strona:Opętana przez djabła.djvu/20

 — Panno Krogh!
 — Paneś — osobnik nadzwyczaj mi niesympatyczny!
 — Z żalem wyznaję, że nie mogę pani zrewanżować się tem samem za jej uprzejmość. Przeciwnie, uważam, że jest pani czarującą.
 — Czy pan wie, co w panu jest najbardziej oburzającego?
 — Nie, nigdym dotąd nie zastanawiał się nad tem.
 Pan myśli jedno, a mówi drugie. Paneś jednaki w traktowaniu wszystkich pań: jednako pochlebny, jednako uśmiechający się i... nieznośny.
 — Dlaczegożbym nie miał się uśmiechać?
 — Owszem — ale niech to będzie szczere.
 — A czy teraz mogę się uśmiechnąć?
 — Bądź pan gentelmanem, panie Birker, i usiądź pan. Tu obok mnie jest jeszcze trochę miejsca.
 — Siedzimy teraz, niby dwie zaręczone kury na jednej grzędzie. Czy mogę panią prosić o wachlarz?
 — Panie Birker, czy nie mógłby pan choć przez kilka minut pomówić ze mną poważnie?
 — Więc odważyła się pani aż na tak nieprzyjemny krok? No, no...
 — Nie, ja nie mogę mówić z panem poważnie. — Wynoś się pan!
 — Nie mogę... Jestem przykuty do ławy skazańców...

20