Strona:Opętana przez djabła.djvu/22

huśtać...). — Byłem młody, pełen życia, ufności, pełen błogich nadziei — słowem pełen tych wszystkich zalet szlachetności, któremi naładowany powinien być każdy młody człowiek.
 — Jednakowoż odzywano się o panu niezbyt dobrze...
 — To złośliwa potwarz, panno Krogh, Ja byłem prawie niewinny.
 — Czy był pan kiedy wierzącym?
 — Owszem, byłem obecnym przy bierzmowaniu pewnej kuzyny i byłem ojcem chrzestnym pewnego dziecka mego przyjaciela.
 — Pan ma żonatych przyjaciół?
 — Nie żonatych, ale...
 — Co znaczy: „ale“?
 — Łaskawa Pani! Obejdźmy tę kwestję milczeniem; pani nie wolno słuchać takich rzeczy, a mnie opowiadać ich pani. A zatem, byłem młody i niewinny... Aż oto razu pewnego przybyłem na bal!...
 — Czyż jest w tem coś złego?
 — Sama pani przed chwilą mówiła o powadze słów, a teraz... Na balu tym spotkałem ją. Była piękna, nieprawdopodobnie piękna... wysoka, kształtna, blondyna, zalotna; piękne zęby, delikatna cera, biała szyjka...
 — Nie zagłębiaj się pan dalej w detale...
 — Dlaczego? Tak czy owak, zarazbym skończył swój opis. Kompetencja moja w tym względzie nie jest zbyt wielka. Brak mi w opisie tylko —

22