Strona:Opętana przez djabła.djvu/30

 — Hm... No, tak. Trochę można...
 — Aha! Mówiłem. Kiedyś, to dwa pudy pod nosiłem. A czy da pan wiarę, że u nas w Rostowie, w porcie, to był jeden tragarz, który robił rzeczy wprost nieprawdopodobne. Weźmie bywało, dwadzieścia pudów w jedną rękę i biega po podwórku...
 Champion westchnął i zapytał głosem znużonym:
 — Tak? A gdzież on teraz?
 — Nie wiem. I jeszcze jedno. U nas, na stacji w Rostowie, to był, proszę pana, jeden spinacz wagonów taki silny, że jak wziął za oś — to cały wagon podniósł. Taki to żeby miał się z kim zmagać, toby dopiero cudów dokazał...
 Rozmowa wyczerpała się. Nastało długie milczenie.
 Towarzyski jegomość znowu wyjął chusteczkę, otarł czoło i nucąc pod nosem jakąś piosnkę, zapytał:
 — A gdzie teraz Lurich?
 — W Warszawie.
 — A Pytlasiński?
 — Zagranicą.
 — Hm... A czy to trudno wałczyć na pasy?
 — Jak komu, proszę pana. Wszystko od wprawy zależy.
 — A czy wie pan, że u mego ojca był subjekt w sklepie, który wszystkich wyzywał do walki — i wszyscy się go bali. Raz zrobił z tego powodu

30