Strona:Opętana przez djabła.djvu/39

niewłaściwość uwagę, ale wszystko napróżno. Natura tak chce.
 Otóż, wszedłszy do gabinetu, agent się skłonił, błysnął metalową sprzączką od krawata i rzekł:
 — Męstwa panie!
 — Siądź pan — zaproponowałem spokojnie. — Bardzo byłoby mi miło, gdybym mógł mu bić w czemś użytecznym.
 — Wszyscy tam będziemy — zauważył agent w sposób dość niejasny.
 — Jedni wcześniej, inni później — zrobiłem niezbędną korrekturę...
 — Tak! — zgodził się. — I pytam się: po co człowiek żyje na świecie?
 Westchnąłem.
 — Ha, trudno Męstwa panie!
 Umilkł, poczem delikatnie a przezornie zapytał, badając nieznany grunt:
 — Czy to była bliska panu osoba?
 — Niewątpliwie. Od swego przyjścia na świat.
 — Aha! Dziecko?
 — Prawdziwe dziecko.
 — Chłopiec, dziewczynka?
 Jeżeli wybierać z tych dwóch kategoryj, to była to raczej dziewczynka.
 — Jej „tam“ będzie lepiej! Dziecina nie miała czasu jeszcze nagrzeszyć, a przeto zgotowane ma tam życie archanielskie...
 — O, gdybyż kto mógł mi to gwarantować,

39