Strona:Opętana przez djabła.djvu/42

 — Prawda, że mam rację? — ożywił się agent. — I ciotka ciotce nie równa. Zdarzy się czasem taka ciotka, że niech ją wszyscy djabli...
 — Zdarzają się czasem ciotki — wiedźmy — potwierdziłem sentencjonalnie.
 — Che-che-che! To racja. A ja panu to jeszcze powiem, że niejeden klijent skacze pod sufit, jeżeli ciotka nogi wyciągnie... Naturalnie jeżeli zmarła ciotka jaka bogata, i zostawiła huk pieniędzy.
 — Wyobraź pan sobie: moja nieboszczka ciotka też kierowała się dobremi zasadami w życiu, bo zostawiła mi 40,000 rubli.
 — Ależ z pana figlarz! — zaśmiał się agent, klepiąc mnie po ramieniu — Pan sobie żarty stroi, a ja go tu pocieszam, uspokajam... W takim razie powinszować, powinszować... To też spodziewam się, że przy takim kapitale wszystko będzie jak należy.
 — I tak już jest wszystko, jak należy — uspokoiłem agenta.
 — Che-che-che! Dalibóg, przyjemnie mieć do czynienia z takimi jak pan klijentami! Więc pozwoli pan teraz zdjąć miarę?
 — Jaką miarę?
 — Na trumienkę.
 — Po co? Ze mnie zdejmować — jeszcze za wcześnie, z ciotki — za późno.
 — Dlaczego zapóżno? Jest to rzecz najłat-

42