Strona:Opętana przez djabła.djvu/43

wiejsza w świecie. Nieboszczka pewno w sąsiednim pokoju?
 — O nie! Skądżeby znowu?
 — Czy może czeka we własnem mieszkaniu?
 — Nie sądzę, aby oczekiwanie na cośkolwiek było dziś jej właściwością.
 Agent podniósł się, przyjrzał mi się z niepokojem i spytał:
 — Wybaczy pan.. Czy pańska ciotka rzeczywiście umarła?
 — O, mogę to panu zaręczyć.
 — I rzeczywiście potrzebuje pogrzebu i trumny?
 — Jakby to panu powiedzieć... Przypuszczam, że co się tyczy pogrzebu — to jest jej obojętne, co się zaś tyczy trumny... Nowa, dobra trumna przydałaby jej się niewątpliwie... Zresztą nie wiem, jak tam u nich...
 — Ależ panie! U nas wszystkie trumny nowe!...
 — U was tak, — rzekłem ironicznie — ale u nich nie zawsze tak. Myślę, zresztą, że nie byłaby od tego, aby jej zmienić starą, zbutwiałą trumnę na nową...
 — Pardon, wybaczy pan... — zawołał z pomieszaniem ajent, trąc czoło. — Pan powiada, że pańska ciotka umarła... kiedyż więc ona umarła?
 — Trzy lata temu. Męstwa panie!
 — W takim razie... pocóż pan mnie zawezwał?!?

43