Strona:Opętana przez djabła.djvu/82

 Więc jakże będzie? Pan się nie boi? Panu, jako lekarzowi, nie grozi żadna odpowiedzialność.
 Doktór wstał, wyciągnął rękę do Bondarewa i rzekł:
 — Pluń pan na to!
 I odszedł wgłąb mieszkania.
 — Też porządek! — myślał Bondarew, trzęsąc się na dorożce w kierunku domu Kohota. — Tu nawet pistoletów nie można znaleźć.
 — Kohot powitał Bondarewa bardzo radośnie.
 — A-ach! Literat! Gwiazda nasza! Siadaj pan! Herbatki pozwoli pan?
 — Dzięki — odparł Bondarew. — Ja tu przybyłem właściwie w sprawie omówienia warunków...
 — Warunków? jakich warunków?
 — Co do pojedynku.
 — Jakiego pojedynku?
 — Z racji wczorajszego zajścia! Przecież Pierekusałow wyzwał pana i paneś przyjął wyzwanie.
 — Humorysta z pana, panie literacie... — rzekł Kohot. — Wiecznie się pana żarty trzymają...
 — Jakie żarty? Są przecież wypadki, kiedy trzeba być poważnym. Spodziewam się, że pan nie odmawia pojedynku?
 — Czy pan to... naprawdę?
 Kohot parsknął śmiechem, runął na kanapę, począł kaszlać od nagłego śmiechu i wywijać grubemi nogami

82