Strona:Opętana przez djabła.djvu/90

 Jakżeż nie mam się rzucać, kiedy mi spokoju nie dają.
 — Otóż tak zrobimy: przeczyta się rękopis, da się mu odpowiedź — i odczepi się.
 Przejrzałem rękopisy z ostatniego tygodnia i przedostatniego: „rękopisu doktora Kizla“ nie było. Przewertowałem wszystkie listy i papiery, wszystkie szpargały w kieszeniach surdutów i marynarek — rękopisu doktora Kizla nie było.
 — Ee, — zadecydowałem. — Jest to jakieś nieporozumienie... Najlepiej będzie poprosić doktora Kizla, aby dał drugi egzemplarz manuskryptu ot i wszystko...
 Aż naraz nad ranem, w trzy dni petem, ktoś zadzwonił do mnie:
 — Hallo! Kto?
 — No, co?
 — Jakto co?
 — Znalazł pan?
 — Co znalazł pan?
 — O la Boga! Cóżby, jak nie rękopis doktora Kizla!
 — A ha szukałem, szukałem — głowy mało nie skręciłem, takem szukał. I nie znalazłem. Oczywiście, coś się musiało stać z rękopisem. Wie pan co, niech mu pan zaproponuje — aby dał drugi egzemplarz.
 — O ja nieszczęśliwy! zajęczał pan Iks. Toż pan mnie zgubi! On mnie poprostu zje! On i bez tego poszukuje mnie codziennie po restauracjach,

90