Strona:Opętana przez djabła.djvu/93

 — Kiedy on właśnie dał go mnie, sądząc, że tak będzie pewniej.
 — Ale kiedy i gdzie paneś mi złożył ten rękopis? Jakoś nie mogę sobie przypomnieć...
 Co znowu! Spotkałem pana na Długiej ulicy... Paneś jeszcze wtedy pieska ciągnął na rzemieniu, a w drugiej ręce miałeś pan paczkę z cygarami. Jeszcze odezwałem się „Dzień dobry“, a paneś mi „moje uszanowanie“ powiedział: Pamięta pan? Wtedy właśnie panu oddałem.
 — Żeby pana czarci wzięli! A ja go gdzie wsadziłem — ten rękopis?
 — To już nie moja rzecz. Moją rzeczą było oddać rękopis A coś pan z nim zrobił, to już mnie nie obchodzi. Może pan go pieskowi dał na podwieczorek?
 — Jeżeli pan jeszcze raz zrobisz coś podobnego — to doprawdy poszczuje Pana swym pieskiem i będę go tłukł paczką cygar po gołowie.
 — Niedoczekanie pańskie! Chciałbym ja widzieć takiego drugiego człowieka, któryby narzucił podobne zlecenie. Jednakowoż...
 — Co jednakowoż?
 — Jednakowoż poszukaj pan gdzie tego rękopisu.
 — Wynoś się pan póki cały!
 — Hallo! — zadźwięczał w telefonie srebrzysty damski głosiczek. — To ty Arkadjuszu?
 Zakręciło mi się w głowie ze szczęścia.
 — Ja... ja... Jak się masz, moje złotko... (Ktoby to mógł być taki?)

93