Strona:Opis Lublina (Zieliński Władysław) 070.jpg

Rajcę Lubelskiego dla Augustyanów z Krasnegostawu sprowadzonych wybudowany (r. 1624) na gruncie darowanym im przez Macieja i Barbarę z Kuflów Wardziak. R. 1831 kościół ten przez pożar zniszczony, był zaraz bardzo pięknie odrestaurowany. Kilka obrazów w nim się znajdujących zasługuje na uwagę. Za kościołem wznosi się wielka mogiła na któréj stał wiatrak; w mogile téj spoczywają ciała wojowników Kazimierza Wielkiego i Tatarów, poległych w bitwie stoczonéj r. 1340. Naprzeciw tego przedmieścia za Bystrzycą leży wieś Tatary. Niedaleko ztąd, nad rzeką Bystrzycą na łąkach naprzeciw zamku, na górze zwanéj Łysą, Tatarzy usypali wielkie okopy (dzisiaj w znacznéj części rozebrane). Istnieje tu podanie, że z okopów tych przechodziła niegdyś podziemna droga prowadząca aż do wieży zamkowéj, lecz dzisiaj niema jéj i śladu. U wjazdu do dworu Tatarskiego widać w ziemię wkopane dwie śmigownice, które wbrew podaniu jakoby miały pochodzić od Tatarów, są śmigownicami szwedzkiemi z czasów Karola XII. Tatary przed r. 1532 były przedmieściem Lublina, późniéj zamieniono je na osadę wiejską stanowiącą część Wójtowstwa Lubelskiego, następnie należały do dóbr narodowych, w czasach zaś ostatnich, miasto sprzedało tę wieś osobie prywatnéj. Stanisław August jadąc na Lublin do Kaniowa był przyjmowany w dworze Tatarskim przez Starostę Lubelskiego Podkomorzego Dłuskiego i tamże nocował