Strona:Opis powiatu jasielskiego.pdf/362

Ta strona została przepisana.

Klasztor bierze w posiadłość tę połowę wsi ze wszystkimi placami, ogrodami, zabudowaniami, na tej połowie wybudowanemi i ze wszystkimi przestrzeniami i miejscami, aż do brzegu rzeki Trzcinnicy, przepływającej przez tę wieś, z karczmą i młynem, ze stawami w którejkolwiek części rzeczonej są założone, lub w przyszłości będą założone, z wyjątkiem tych miejsc, gdzie rodzina Dobka będzie zakładała stawy, tam klasztorowi nie będzie wolno zakładać stawów[1]. Tak więc jedna część Bączala należała do opactwa tynieckiego, a druga do szlachty. Bączal był założony na prawie magdeburskiem, więc było i sołtystwo; sołtystwo to przechodziło w różne ręce. W r. 1420, 20. września zapisał Mikołaj, sołtys z Bączala, żonie swojej Ofce, 20 grz. posagu i wiana na połowie sołtystwa[2]. W roku 1467 należało sołtystwo w Bączalu niższym do Jana Radwana; ten oddał je Mikołajowi Myśliborowiczowi za część jego w Kunowy[3]. W roku 1503 zeznał Jan Myślibor ze siostrami swojemi, że sprzedali sołtystwo swoje w Bączali szlachetnemu Janowi Minoradowi ze Sławęcina za 30 grz.[4]. W r. 1532 ustępuje Jan Minorad (nazwany w tym akcie Jan Milorad) szlachetnemu rycerzowi, Janowi Gamratowi, dziedzicowi w Suchoklęskach, (dzisiejsze Samoklęski) połowę sołtystwa swego z polami, z folwarcznemi pracami, łąkami, lasami a nieco później i resztę sołtystwa za 100 grz. Na nabycie sołtystwa miał się zgodzić opat tyniecki[5]. Długosz o Bączalu pisze następująco: Bączal, wieś należąca do parafii Bączalu rycerskiego, którego własność należy do klasztoru tynieckiego. Są w nim łany kmiecie, a każdy kmieć płaci rocznego czynszu 3 fertony (¾ grzywny) i 6 gr.; również dają 15 jaj, 3 kapłony i 3 sery z całej wsi; oprawy płacą po 4 szelągi, za obiad płacą kmiecie po 8 groszy, sołtys również 8 gr. Jest tam również jedna karczma, mająca pola. Niema zagród, niema folwarku ani młynu. Kmiecie odrabiają jutrzyny, orząc, siejąc, rznąc i zwożąc do stodoły. Jest również sołtystwo, uposażone dwoma łanami. Sołtys płacił dziesię-

  1. Kodeks dyplomatyczny tyniecki str. 156 — 157.
  2. Starodawne prawa polskie pomniki T. IX. Nr. 369.
  3. Tamże Nr. 623.
  4. Tamże Nr. 1388.
  5. Tamże Nr. 1654, 1655 i 1656.