Strona:Oppman, Kraszewski - Mistrz Twardowski.djvu/102

chać było rozmowę wszystkich stworzeń, którą mistrz jeden rozumiał.
 Spotkała go kukułka, ulubiona wieśniakom prorokini, i mówiła mu:
 — Dobry wieczór ci, mistrzu, dobry wieczór! Dokąd to się tak śpieszysz? Po co jedziesz? Na co tobie ta ciekawość, po ciekawości smutek? Jedź, jedź: za kalinowym mostem, za trzema stogami, za trzema mogiłami i trzema krzyżami znajdziesz, czego szukasz, choć nie znajdziesz, czego szukałeś.
 Poleciała kukułka.
 Gonił mistrza nietoperz i witał go, trzepocząc skórzanemi skrzydłami:
 — Nie poznałeś mnie, mistrzu? Jam ci to jest, który wiszę nad twojem okienkiem w Krakowie i skrzydłami memi od czarów cię zasłaniam. Uwolniłem się przecie choć na chwilę, polecę do czarownic na Łysą górę.
 Poleciał naprzód i zniknął w ciemnościach.
 Świergotały wróble, a mistrz je rozumiał, jak mówiły do siebie:
 — Polecim do stodoły bogacza, wyskubiemy kłosy, wypijem mu w polu, co znajdziem, musi choć mimowoli dać jałmużnę.
 Skrzeczała sroczka na płocie:
 — Jadą goście, jadą goście! Jedzie pan na czarnym wozie, a na nim biały krzyż, a w wozie koni cztery, towarzyszą mu księża! Gotujcie się