Strona:Oppman, Kraszewski - Mistrz Twardowski.djvu/145

 Szlachcic obejrzał się pogardliwie na chłopa i odpowiedział:
 — A tobie, chamie, co do tego! Może te łotry wysłali cię tu na szpiegi? Dam ja ci, zuchwalcze! Jeszcze śmiesz mi się urągać.
 — Niechno się wasza miłość nie gniewa — odpowiedział szatan. — Ja jestem wędrujący rzemieślnik, potrzebuję roboty, mam swoją czeladź, mógłbym się o tę robotę ugodzie.
 — Ty, obdartusie?
 — A kiedy termin wasz?
 — Kiedy! kiedy! za dwa dni! — odparł szlachcic ze złością.
 — No, to karczma stanie gotowa — rzekł dyabeł śmiało.
 — To być nie może!
 — Będzie — rzekł dyabeł znowu.
 — Jakto, chamie! tu jest na miesiąc roboty!
 — Na godzinę ledwie, ściśle biorąc — odpowiedział, oglądając się, szatan.
 — Chyba ci dyabli dopomagać będą?
 — Choćby i tak, to waszej miłości nic nie szkodzi.
 Szlachcic spojrzał w oczy mniemanemu chłopu, a ten się uśmiechnął.
 — No! a co mi pan za to da? — rzekł szatan.
 — Co ci dam! hę! Ależ to być nie może, żebyś tego dokazał. Wieleż ty masz czeladzi?