Strona:Oppman, Kraszewski - Mistrz Twardowski.djvu/153

wił się mistrz i szukał oczyma chorego napróżno. Wtem z alkierza wysunął się znajomy szatan z cyrografem w ręku, uśmiechający się i wesoły.
 — Co ty tu robisz? — zawołał mistrz.
 Szatan w milczeniu podsunął cyrograf i rzekł poważnie, powolnie, patetycznie:
 — Ta karczma — Rzym się nazywa!
 Twardowskiemu na te słowa w głowie się zakręciło, zaszumiało, splątało. Rzucił się naprzód do drzwi — drzwi były zaparte, okien strzegli dyabli rojami, komin starym dyabłem zatknięto umyślnie. Wszelkie ostrożności przedsięwzięto, niepodobna się było wymknąć. Nie stracił jednak Twardowski przytomności, i w tej chwili ujrzawszy w kołysce ledwie półroczne dziecię szynkarki, pochwycił je w mgnieniu oka na ręce i dopiero odetchnął.
 — Ha! — zawołał — sądziłeś, psi synu, żeś już mnie złapał! Poczekasz ruski miesiąc. Nie możesz mnie porwać z tem dzieckiem: ono jest chrzczone i bez grzechu.
 — Co? co? — syknął szatan.
 — Tak! porwać mnie z tem dzieckiem nie możesz — ani się nawet mnie dotknąć.
 — Tożem głupi, jak bydlę — rzekł szatan — żem je tu zostawił!
 I uderzył się pięścią w czoło.