Strona:Orzeszkowa E. - Panna Antonina (zbiór).djvu/064

nia się w pamiątkach swoich, podniosła na mnie wzrok łagodny i pełen wyrazu prośby.
 — Pani moja droga, — rzekła — jeżeli ja z choroby tej umrę, bądź tak łaskawą i spal wszystko, co w tej szkatułce... Poco się to ma po szpitalnem śmietnisku ciągać...
 Nawznak leżąc, omglonym, zadumanym wzrokiem zwolna ścigała chwiejące się w mgle jesiennej szczyty ogrodowych topoli; potem rzekła jeszcze:
 — W ogień i koniec. Spali się to i śladu po mnie na ziemi tej nie zostanie...
 Tu, jakby wstrząśnięta brzmieniem wyrazów własnych, uczyniła ruch żywy; łokciem wsparta o poduszkę, wpół podniosła się i prędko, ciężko dysząc, zawołała:
 — Czyż naprawdę żadnego, żadnego śladu nie zostanie?
 W oczach jej, nagle rozpromienionych, malowało się niespokojne, gwałtowne, rozpaczliwe prawie pytanie. Pytaniem tem dręczyła się ciągle przez kilka dni następnych.
 — Bo jeżeli nic, nic nie zostanie... to pocóż było... to jakiż sens...
 Potem z rozwagą i łagodnie mówiła:
 — A może i zostanie coś... może w tych małych głowach i sercach zostało z nauk moich