Strona:Orzeszkowa E. - Panna Antonina (zbiór).djvu/065

choć trochę. Z całej siły pragnęłam... starałam się... zresztą choćby i to, że czytać je nauczyłam...
 Dręcząc się i pocieszając zkolei, słabła coraz bardziej. Dolna część jej twarzy wydawała się coraz mniejszą, a czoło coraz ogromniejszem i wypuklejszem. Po kilku dniach przestała już troszczyć się i o pozostawienie śladów swych na ziemi; przynajmniej nie mówiła już o tem. Całkiem prawie mówić przestała i leżała nieruchomo, czasem jeszcze tylko rozwijając który z papierków i na zawartość jego zwracając wzrok, mdlejący w osłabieniu, albo rozpłomieniony gorączką. Zapytałem ją raz, czy bardzo cierpi. Z cieniem dawnej patetyczności odpowiedziała:
 — Czarne noce o tem wiedzą, a pewnie opowiadać tego nikomu nie będą.
 Po chwili do siebie samej szepnęła:
 — Gdybym miała córki...
 Zaczęłam mówić jej, że przecież pomiędzy ludźmi...
 — Tak, tak — podchwyciła, — zapewne! Ludzie byli dla mnie zawsze więcej dobrzy, niż źli. Ot i kiedy zachorowałam, przywieźli mię tu w wygodnym powozie, najęli osobny pokoik, z początku odwiedzali nawet czasem... potem