Strona:Orzeszkowa E. - Panna Antonina (zbiór).djvu/099

 I rzuciwszy rączką całusa Janowej, pobiegła w podskokach, nucąc donośnie:
 — Pójdę do pani... do mojej drogiej... do mojej złotej... do mojej najmilszej...
 — Jak ona kocha swoję dobrodziejkę! — zwróciła się do Czernickiej Janowa.
 Wieczoru tego, p. Ewelina opłynięta zwojami białego peniuaru, siedziała przed gotowalnią smutna i tęskna. Helka w rzeźbionem łóżeczku swem, wpół zakopana w puchach, batystach i haftach, głęboko już usypiała; na gotowalni dwie świece dopalały się w wysokich lichtarzach; za fotelem p. Eweliny stała Czernicka, rozczesując i do nocnego spoczynku układając krucze jeszcze i długie włosy swej pani. Po chwili milczenia p. Ewelina ozwała się:
 — Wiesz, moja Czernisiu, mam kłopot...
 — Jakiż? z czem? — tonem pełnym czułej troskliwości zapytała panna służąca.
 Po krótkiej chwili wahania, p. Ewelina słabym głosem odpowiedziała:
 — Z Helą!
 Dość długo potem, milczały obie. Czernicka zwolna, lekko wodziła szczotką po kruczych, jedwabistych włosach. Twarz jej odbijająca się w zwierciedle gotowalni, okrytą była wyrazem zamyślenia. Po chwili ozwała się: