Strona:Orzeszkowa E. - Panna Antonina (zbiór).djvu/100

 — Panienka... rośnie.
 — Rośnie, moja Czernisiu... i trzebaby już myśleć o jej edukacyi. Guwernantki do domu nie wezmę za nic, bo nie cierpię mieć w domu obce osoby... nie pojmuję, co uczynię?
 Czernicka znowu milczała chwilę. Potem z westchnieniem wymówiła:
 — Jakato szkoda, że panienka nie jest już takiem małem dzieciątkiem, jakiem przybyła tu do nas...
 P. Ewelina westchnęła także.
 — To prawda, moja Czernisiu, tylko takie małe dzieci są prawdziwie miłe i sprawiają rozkosz niezmąconą. Hela wyszła już z najmilszego dziecięcego wieku. Trzeba już ją uczyć, strofować...
 — Spostrzegłam właśnie, że od jakiegoś czasu pani jest zmuszoną dość często strofować panienkę...
 — Naturalnie; charakter jej zmienił się znacznie. Stała się kapryśną... dąsa się na mnie byle o co...
 — Pani przyzwyczaiła panienkę do swej nadzwyczajnej dobroci...
 — To prawda. Rozpieściłam ją. Niepodobna jednak taką już dużą dziewczynę pieścić tak,