Strona:Orzeszkowa E. - Panna Antonina (zbiór).djvu/116

krzesła i rozpoczęła mozolne strzępienie igłą końców szerokiej morowej szarfy. Pod ciosami igły, materya wydawała ostre chrzęsty, zegar nad kufrem wybijał godzinę pierwszą, z salonu przypłynęły znowu, milczące wprzódy przez dobry kwadrans a teraz jak gdyby w namiętny uścisk rzucające się, tony wiolonczeli i fortepianu.
 — Co potem? Co było potem? — zaszemrał niecierpliwy i zarazem trwożny szept dziecięcy.
 Elf nie był ciekawy końca bajki. Usnął w objęciu Helki.
 — Potem... nie pamiętam już dlaczego i jakim sposobem, papuga zrobiła się bardzo nudną... i poszła do garderoby. W garderobie posmutniała, przestała jeść, zachorowała i zdechła. Ale pani nie żałowała jej wcale, bo miała ślicznego pieska...
 — Wiem! już wiem! nagle zawołała Helka.
 — Co wiesz?
 — Koniec bajki.
 — No to powiedz.
 — I piesek poszedł do garderoby...
 — A potem?
 — Potem, była dziewczynka...
 — I cóż?
 — Pani dziewczynkę kochała...