Strona:Ostoja - Szkice i obrazki.djvu/221

 — No cóż, kupujecie krowę, czy tak cały swój wiek będziecie bez żywiołki?
 — Kupiłbym choć dwie za pięć palców.
 — Tak żyć trudno! żonka i dziecko zmarnieją.
 Natala płucze miskę przez okno i słucha, umyślnie tedy dodał głośniej:
 — Kobiecie zawsze trzeba lepszą wygodę dać!
 — A cóż wam do mojej kobiety?
 — Mnie... nic, ot tak z gawędy przyszło, więc mówię, że jej nadto już ciężko pracować o suchej strawie! Na zimę wziąłbym na przechowanie.
 — Żonkę?
 — Eh nie, krowę, jeśli kupicie; w tym roku siana dużo.
 — Dobrze byłoby. Trzeba będzie z czortem pogadać, jak da pieniędzy, to wówczas będę z wami o krowie i sianie gadał!
 — Eh, wy zawsze po swojemu! Szewcowa tymczasem mruga na Marcina, żeby namawiał do kupna; ona już oddawna myśli o krowie choćby najmniejszej. Strasznie ciężko żyć bez mleka i okrasy! często aż w brzuchu smokcze od postnej strawy! Mężowi przypominać o tem nie śmie, bo wie, że on nigdy kopiejki przy duszy nie ma! Żeby Marcin pożyczył choć kilka rubli! powoli odrobiłaby może... codzień przecież zarabia cośkolwiek.
 — Jakóbowa sprzedaje swoją łysą, może na wypłatę da? mówił zachęcony błagalnem spojrzeniem Natali. Ja pożyczę na początek!
 — No, no, jeszcze w złą godzinę wymówicie! Cóż wasza baba na to powie?
 W głosie szewca słychać niedowierzanie! Wolałby mieć parę wieprzów, ale wiej że żonka krowy pragnie! widział nieraz, jak czerwieniła się z zazdrości, spoglądając na żywiołkę sąsiadek! nie mówi o tem, bo już ma taką cichą naturę, ani skarżyć się, ani prosić nie umie, czasem tylko