Strona:Ostoja - Szkice i obrazki.djvu/56

 — Czekałem, jasny panie — odrzekł zdławionym głosem — ale dłużej trudno.
 — Mój panie Malewicz — przerwał Czop.
 — Malecki — poprawił szlachcic..
 — Wszak musisz mieć interesa, wierzycieli tak dobrze jak i ja, wiesz zatem, że są okoliczności, w których najmniejszego nawet długu spłacić niepodobna, dług pański oparty na Malinówce...
 — Którą bank na sprzedaż wystawił.
 — Ale jeszcze nie sprzedał. Zresztą wszelkie długi oparte są przedewszystkiem na mojem sumieniu, a ja, chociażbym nawet miał zostać bez dachu krzywdy ludziom nie zrobię.
 — Ja to wiem... spokojny jestem... ale tymczasem żyć trzeba.
 — Sam sobie winien jesteś panie Malczewski; trzymałeś Malinówkę przez lat sześć w zastawie, ja cię nie nie wyprawiałem, owszem, chciałem przedłużyć termin.
 — Nie mogłem gospodarzyć na wielkim majątku... źle szło... lata były ciężkie.
 — Więc jeżeli panu przy małych wydatkach ciężkie lata dały się we znaki, cóż mówić o mnie — przerwał Czop z gorzkim uśmiechem.
 Milczeli przez chwilę. Czop gryzł usta, poruszał nozdrzami, spoglądał na Małeckiego ukradkiem, a ile razy spotkał się z jego wzrokiem, spuszczał oczy spiesznie.
 — Przynajmniej, żeby pan łaskaw naznaczyć termin — przemówił z rezygnacyą, patrząc na niego. Mimowolnie przyszły mi na myśl wczorajsze moje szkapy.
 — Tego zrobić nie mogę... gdyż sam nie wiem...
 — Więc tak czekać bez terminu, bez procentu — zawołał zaczerwiony, ze łzami w oczach — tak być nie może. Ja sam żyję długami z rodziną.