Strona:Ozimina.djvu/240

ślizki w tem swojem tragicznem niedołęstwie wobec najbłahszej sprawy życiowej, gdzie trzeba choć za grosz mieć woli. Poprostu nabawiałem się jakiejś niedobrej monomanii z pasyi do tego człowieka. Przybył mi nowy strażnik szczęścia mego. Miał wpływ idealistyczny na siostrzaną duszę mojej żony... Proszę pomyśleć tylko: taki dziad! brat taki! — i jeszcze tamten! Takie czuwanie hyen idealistycznych i te ślepia szakali nad cudzą radością życia; nad źródłem jego sprawności, dzielności czynu: — oto jest polskie szczęście!
 Patrzała na niego rozszerzonemi w koło oczami: »Co to ma znaczyć?!«...
 Twarz barona była w tej chwili znów biała jak płótno, wązkie wargi nikły w zacisku.
 — O, gdyby ten Woyda nie był na tyle dowcipny i nie przeniósł się dobrowolnie na samo »tabu« ideału...
 — Ach Boże, — i ten także!
 — Któż tu mu jeszcze winszował tego kroku?
 — Dziadek.
 — E?... — baron stał przez chwilę z otwartemi ustami.
 Rychło jednak zoryentował się i w tem.
 — Kochają się bardzo hyeny wszystkie! I te nie stanowią wyjątku. Nad trupim gnatem ideału nie pożywione pożerają się wzajemnie. Wytwarza to tak zwaną atmosferę... — baron parsknął w kułak wetknięty między baki, — duchowego życia w tej... ph!... metroplii ideałów.
 I twarz odęła mu się wzgardą bezmierną: rozłaziły się baki.
 W przerażeniu i stropieniu ufności nagłem przestała