Strona:Ozimina.djvu/310

 — Otóż to! Wciąż jeszcze na dnie dusz owieczki kościoła tylko! potrzebujące przedewszystkiem wiary głębokiej w czyjeś wskazania i wyznawań cudów tej wiary; a w nadmiernej żarliwości właśnie — herezyi i odszczepieństwa... I bodaj że tak we wszystkich objawach życia u nas! Tam na górze — bodaj że i w dziedzinie sztuki nawet! Wszelkie wybijanie okien na świat, wprowadzanie nowego zaczynu ducha, nowych, czy wolnych tam myśli, wszelka agitacya oto wśród tłumów i ta rzecz najelementarniejsza: walka — wszystko to zamienia się u nas zawsze, — chciej, nie chciej! — w mątarstwo sekciarskie.
 Jur przysłuchiwał się tej rozmowie inteligentów ciekawie i nieufnie zarazem. Odymał się zaciętością swoich, innych myśli.
 I odciągnął tem ku sobie uwagę Komierowskiego.
 — Słuchajcie, Jur, — rzekł niecierpliwie, — co znaczy to wścibiarstwo wasze we wszystkie tu sprawy? — tam dobrowolne katowanie jakiegoś łotra, potem to znęcenie się nad figurką złośliwego przechodnia... Czego wy się tu pchacie ciągle w nie swoje rzeczy?
 — Bo jestem »na dzielnicy«.
 — Nie za policyanta chyba?
 — A czemu pan nie przy pracy, nie w fabryce? — zagadnął go profesor z góry.
 — A temu! — rzucił hardo, przystępując doń.
 Lecz profesor krótkim gestem dłoni wypraszał sobie dystans kroku i słowa.
 — Uu!... hrabia pewno.
 I draśnięty do żywa szlachecką oraz »inteligencką«